واژه عشق از ریشه هندواروپایی «ais» به معنی خواستن، میل داشتن و جستن، وام گرفته‌شده است. دیدگاه دیگر پژوهشگران در این مورد این است که این واژه از لغت «iska» در زبان اوستایی به معنای خواهش، خواستن و گرایش، گرفته‌شده است. حال خوب است دیدگاه چندخطی برخی از بزرگان روانشناسی را درباره عشق بخوانیم:
«اروین یالوم» روان درمانگر وجودی، عشق را نوعی از خود بی‌خودی وسواس گونه و ذهنیتی افسون‌شده می‌داند که تمام زندگی فرد را فرامی‌گیرد. ازنظر وی هیچ رابطه‌ای قادر به از میان بردن تنهایی نیست. هریک از ما در هستی تنهاییم ولی می‌توانیم در تنهایی یکدیگر شریک باشیم، همان‌طور که عشق درد تنهایی را جبران می‌کند.
«ویکتور فرانکل»، معنا درمانگر، معتقد است که عشق تنها شیوه‌ای است که به‌واسطه آن انسان می‌تواند به اعماق وجود دیگری سفرکرده و از خود فراتر رود. به اعتقاد وی یکی از راه‌های معنا بخشیدن به زندگی، کشف و درک فردی دیگر از راه عشق است.
«آبراهام مزلو» به عنوان یک نظریه‌پرداز انسان‌گرا، عشق را خارج از دو حالت نمی‌بیند: یا خودخواهانه که به دنبال ارضا نیازهاست یا عشق وجودی که در آن فرد میل به سخاوت، بخشش و خشنود کردن دیگران دارد.

شناخت انسان و محیط زندگی او و رابطه میان این دو عامل، از موارد حائز اهمیت در معماری و طراحی فضایی محسوب می‌شود. روانشناسی نیز به‌طور مستقیم به فرهنگ، هنر و معماری مربوط می‌شود. استفاده مناسب از اجزای هنری مختلف مانند رنگ، فضا و اندازه، توانایی آگاهی از جو یا اتمسفر را دارد. به‌عنوان‌مثال، یک اتاق با دیوارهای سفیدرنگ، به‌احتمال فراوان در خیلی‌ها احساس روشنایی ایجاد می‌کند و فضا را روشن‌تر و لذت‌بخش‌تر می‌سازد. معماری با ایجاد یک فضا می‌تواند از تمام انواع فعالیت‌های انسانی حمایت کند و اگر مناسب استفاده شود، می‌تواند باعث ایجاد ثبات، خدمات و لذت شود. روانشناسی معماری یک زمینه مهم چند رشته است که روانشناسی سنتی، مهندسی، معماری، برنامه‌ریزی داخلی و موارد دیگری را دربر می‌گیرد تا در طراحی بهتر ساختمان‌ها و فضاهای زندگی، به افراد کمک کند. امروزه طراحی مجموعه‌های دانشگاهی مناسب، به‌منظور ارتقا کیفیت آموزشی و افزایش خلاقیت دانشجوها از اهمیت زیادی برخوردار است. بسیاری از روانشناسان محیط و طراحان فضاهای آموزشی بر این باورند که محیط فیزیکی دانشگاه باید چنان سازمان‌دهی گردد که هر فرد با توجه به توانایی‌های خود به انجام فعالیت و یادگیری تشویق گردد.

هوش به‌خودی‌خود مفهوم جالبی است. همه ما در خلوت خودمان بارها شده است که فکر کنیم باهوش هستیم یا نه! در سال‌های اخیر شاهد توجه بیش‌ازپیش افراد برای تقویت هوششان بوده‌ایم، چنان‌که رغبت روزافزون خانواده‌ها برای تأمین آموزشی که مدعی پرورش هوش است گواهی بر این ماجراست؛ اما شاید برای تعداد زیادی از والدین آینده‌نگر همچنان این سؤال مطرح باشد که منظور از هوش واقعاً چیست.
افراد زیادی ازجمله آلفرد بینه، تئودور سیمون، اسپنسر، گالتون، گاردنر و … در طی سال‌های متمادی هوش را موردبررسی قراردادند و برای آن تعاریف مختلفی را ارائه کردند. از آن زمان تا امروز در مورد تعریف هوش می‌توان گفت تعریفی که نزد همگان مقبول باشد وجود ندارد و هوش یک سازه فرضی است نه یک خصلت عصب‌شناختی آدمی.